Regina Wasiak-Taylor, prezes Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, pisała w „Arkuszu Londyńskim” przed dwoma laty:

Joanna Miłosz-Piekarska przypomniała ostatnio, że kiedy wybierała się na studia, jej znakomity Stryj (Czesław Miłosz – przyp. red.) napisał tak: „Droga Joanno, radzę ci nie zajmować się literaturą, bo wkrótce nie będzie już czytających, będą sami piszący”.

A w „Polityce” znalazłam niedawno żartobliwe stwierdzenie, że w Polsce kilka milionów ludzi pisze wiersze. Można zaobserwować to zjawisko również wśród rodaków rozrzuconych po świecie. Do niedawna muzy liryki, poezji śpiewanej, epickiej, miłosnej miały tu tylko garstkę twórców i wyznawców, dzisiaj szał wierszowania opanował Polaków wielu pokoleń. Wspominam o tym, ponieważ chciałabym wyjaśnić skąd wziął się w Londynie pomysł wydania Arkusza Poetyckiego. Róg obfitości poetów to sprawił, jak też chęć spojrzenia na tę obfitość.  Nie mogąc zebrać utworów wszystkich poetów, o których wiemy, że tworzą poza Krajem, przedstawiamy tych należących do Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie – najpierw piętnastu, a w kolejnych edycjach Arkusza pojawią się następni.

     Antologia wierszy poetów polonijnych jest czymś zupełnie nowym w historii wydawniczej Związku Pisarzy. Już od jego początków wydawano – ale nie było to jednak nigdy główne zadanie stowarzyszenia – utwory żyjących pisarzy, publikacje jubileuszowe

i wspomnieniowe, zdarzały się przedruki klasyków literatury polskiej, w latach 50. i 60. XX wieku wychodziła seria „żywych”, wreszcie od 1976 ukazuje się „Pamiętnik Literacki” drukujący również poezję i krótkie formy prozą. Wszystko to jednak za mało na szerszą prezentację współczesnej poezji polonijnej. Życie polskich poetów mieszkających w tylu różnych miejscach i krajach, nazywanych często „drugimi ojczyznami” wpływa na ich wrażliwość, poszerza ich wyobraźnię i pojmowanie otaczającej rzeczywistości. Warto też przyjrzeć się warsztatowi poetów-emigrantôw. Mamy nadzieję, że przegląd piętnastu autorów i lektura ich prawie stu wierszy otworzy okno na panoramę rozwijającej się obecnie w takim nasileniu poezji polonijnej.

     Do pierwszego londyńskiego Arkusza poetów zaprosiliśmy również artystów plastyków działających w diasporze. Związek Pisarzy od lat przyciąga do tworzonego przez siebie środowiska literackiego artystów uznających wspólnotę wszystkich sztuk. Słynne córy Zeusa

i Mnemosyne, dziewięć muz poezji, muzyki, tańca i nauki, tworzyły jedna rodzinę z utrwalonymi w kulturze antycznej atrybutami. Pióro

i pędzel pojawiły się w nowożytnych czasach, ale starożytny Simonides z Keos pozostawił wnikliwą i ciągle żywą myśl: „Malarstwo jest milczącą poezją, a poezja mówiącym malarstwem”.

     Ze względu na bardzo niski nakład „Arkusza” i minimalną jego dostępność, postanowiliśmy zaprezentować na łamach pakamery.polonia prezentowanych tam poetów polonijnych.