Kiedy pani Chopinowa w jakichś tam gospodarskich sprawach szła na Solec zabierając ze sobą synka, mąż upominał ją:

- Tylko uważaj, jak będziesz szła Tamką, żeby Fryderyka nie porwali do Ostrogskich!

     Miejsce było w istocie niebezpieczne. Pod zamkiem Ostrogskich w głębokich lochach gnieździły się męty warszawskie – uciekający przed prawem bandyci i złodzieje.  Mogli tam ukryć się spokojnie, gdyż policja bala się zapuszczać w labirynt piwnic i podziemnych korytarzy, prowadzących w lewo aż na Stare Miasto i w prawo – do Książęcej.  Trzeba było – około 1820 – sprowadzać oddziały wojska i robić wielką obławę, zanim udało się rzezimieszków przepędzić i zasypać tajemne przejścia.

     A przecież zamek Ostrogskich był ongiś jedną z pierwszych ozdób Warszawy! Budowę jego dolnej, warownej części rozpoczął pod koniec XVI wieku Janusz Ostrogski, kasztelan krakowski. Chciał przydać obronności i stolicy i dookolnym gruntom swojej rodowej ordynacji (stąd późniejsza nazwa ulicy Ordynackiej). Budowy zamku Ostrogskich jednak nie dokończył. Zostawił tylko potężny bastion z kamienia i cegły, zawierający wspomniane już lochy. Dopiero sto lat później, za czasów Sobieskiego, rodzina Gnińskich wzniosła na bastionie owym najpiękniejszy z pałaców barokowych miasta. Aliści nie było jakoś pisane tej wspanialej rezydencji przebywać długo w jednych rękach. Mieli ja potem Zamoyscy, Czapscy, Mielżyńscy, Chodkiewiczowie. Wreszcie pałac dostał się filozofowi Nikucie, który założył w nim internat dla uczącej się młodzieży.

     Od śmierci Nikuty datuje się upadek zamku Ostrogskich. W roku 1820 nabywa go niejaki Gajewski, sekretarz policji i przebudowuje na… koszary oraz jatki rzeźnicze. Potem zaś biedne, zupełnie już podupadle gmaszydło przeznaczono na „szpital dla cholerycznych”.

     Dopiero w roku 1861 zamek dostaje trwałego i szanownego właściciela. Jest nim Warszawski Instytut Muzyczny, później przemianowany na Konserwatorium. Z dawnego piękna zamku nie zostaje, niestety ani śladu. Przebudowany, powiększony, ale i zeszpecony, służy muzyce aż do 1944 roku, kiedy wraz z całym miastem pada w gruzy.

     Dlaczego o tym wszystkim pisze w roku 1952? Są powody.

     Po bez mała dwóch wiekach postępującego ciągle architektonicznego upadku przywrócono rezydencji jej dawny kształt. Niedługo sprawdzą się obawy profesora Chopina: Frycek będzie do Ostrogskich „porwany”.

     Sylwetka zamku przypomina już stare sztychy, na których budynek zachwycał pięknem swych proporcji i bogactwem ozdób. Kiedy reszta rzeźb znajdzie się w niszach ścian i gdy ostatnie płaskorzeźby ulokowane będą na właściwych miejscach, pałac na Tamce będzie mógł konkurować co do urody z najpiękniejszymi budowlami baroku.

     Wewnątrz jeszcze pokrywa się ściany tynkiem – z czego? – z mielonego białego marmuru. Każdy fragment sufitu, każdy portal drzwi, każdą nieledwie klamkę komponują artyści jako osobne dzieło sztuki.

      A to wszystko razem łączy się w generalne przygotowania do „porwania Frycka”. Za kilka już bowiem miesięcy do zamku Ostrogskich przeniesie się Instytut Fryderyka Chopina. Będzie tu urządzona sala koncertowa na 250 osób, w trzech innych salach pomieści się muzeum chopinowskie. Prócz tego będą osobne pokoje na bibliotekę, fototekę, płytotekę i taśmotekę chopinowską.  Będą i pokoje konferencyjne, i archiwum, i taras przed zamkiem na letnie koncerty, na 1500 osób.

     A cóż stanie się z tajemniczymi lochami i bijącym w nich źródłem, po którym pływa czasami ciemną nocą złota kaczka ze starej warszawskiej legendy?...

     Potężne, 10-metrowej wysokości lochy, jedne z ciekawszych w Europie, będą zamienione na winiarnię. Będziemy tam siadywać po koncertach chopinowskich i gawędzić o dawnych czasach, kiedy pani Chopinowa chodziła z Fryckiem na Solec. (…)

(Jerzy Waldorff, fragment zbioru felietonów sprzed 1962 roku)