Środek sezonu teatralnego, Łódź. Do miasta przyjeżdża dramaturg. Wygląda na zmęczonego podróżą. Wchodzi do budynku Domu Aktora, ma tu mieszkać przez kilka następnych dni. Otwiera drzwi pokoju gościnnego. Koc

w tygrysie pręgi wygląda tak, jakby spał już pod nim nie-jeden artysta. Dramaturg Hubert Sulima stawia walizkę

i rozgląda się po pokoju. Niewielki kąt z oknem, który mieści łóżko, szafkę i komodę, wystrojem przypomina scenografię do kiczowatego filmu klasy C. Obok łóżka stoi krzesło, obicie też tygrysie, za to na podłodze chod-nik we wzory imitujące kamienie. Lampka nocna oświetla stary plakat Cyganerii z Teatru Wielkiego w Łodzi. Hubert siada na podłodze w żółtej czapce. Cyk, strzela selfie. Ma kolejne zdjęcie pokoju teatralnego do kolekcji. Hubert: – Wystrój pokoi teatralnych od Bałtyku aż po Tatry zna każdy absolwent i każda absolwentka szkoły teatralnej, przede wszystkim znają zespoły realizatorów, czyli reżyser, dramaturg, scenograf. Miejsca, które stają się naszym domem na czas prób, czyli na dwa, trzy miesiące, są po prostu brudne, łóżka się rozpadają, łazienki są na koryta-rzu, kuchnia wspólna. Kiedy zgłaszamy, że brakuje przy-rządów kuchennych, nieraz słyszymy, że jesteśmy roszcze-niowi. Nie mamy stałego miejsca zatrudnienia, pracujemy projektowo, to tu, to tam. Gdy akurat nie ma pracy albo dyrektor w ostatniej chwili odwoła współpracę, musimy zająć się czymś innym, by przetrwać. Ja uczę cudzoziem-ców polskiego, wcześniej byłem kurierem i dowoziłem pizzę. Jak zobaczyłem, że mam pustą lodówkę, w despe-racji wysłałem opowiadanie na konkurs. Wygrałem dwa

i pół tysiąca złotych, dzięki temu mogłem przeżyć kolejny miesiąc w jako takim spokoju. W teatrze pracujemy głów-nie na umowę o dzieło, większość z nas nie ma ubezpie-czenia zdrowotnego. Od niedawna mam etat, a raczej pół etatu w AST we Wrocławiu i to moja druga w życiu umo-wa o pracę. Pierwszą otrzymałem jeszcze na studiach, gdy dorabiałem w hotelu jako recepcjonista na nocnych zmia-nach. Zarobki są podobne, w okolicach pensji minimalnej. Wszyscy jesteśmy przekonani, że będziemy pracowali do śmierci i umrzemy na scenie, nie myślimy o emeryturze. Choć teraz nie jestem w najgorszej sytuacji. Pracuję

w duecie z reżyserem Jędrzejem Piaskowskim.Obaj mają już na koncie sporo nagród teatralnych, nominacje do Paszportu „Polityki”. Dyrektorzy chętnie z nimi pracują, ich spektakle mają dobre recenzje. A to przekłada się na regularność propozycji pracy. Hubert: – Mimo to dopiero od niedawna stać mnie na wynajem mieszkania we Wroc-ławiu. Wcześniej mieszkałem w domu rodzinnym w Biela-wie, który przez większość czasu stoi pusty, bo rodzina pracuje w Niemczech. Trzydziestokilkuletni facet wrócił po studiach do małego miasteczka do rodziców. Nie ma nic swojego, nie ma ubezpieczenia, nie stać go na den-tystę. Pamiętam, jak siostra zapytała mnie z wyrzutem: „Co ty robisz ze swoim życiem?”. Dotknęło mnie to, obraziłem się. Jestem z rodziny robotniczej i jestem pierwszą w historii rodziny osobą, która skończyła studia. Mimo że po studiach miałem sporo ofert pracy, na wyna-jem nie było mnie stać. Ale moja siostra miała rację. Co ja robię ze swoim życiem? Czy naprawdę warto poświęcać swoje zdrowie, psychikę, bezpieczeństwo tylko po to, by  wykonywać ten zawód? Z zewnątrz obrazek jest piękny, mamy sukcesy, pozycję społeczną, piszą o nas, ale pod spodem jest ciągła walka o przetrwanie, a często po prostu bieda, do której ciężko się nawet przyznać. Hubert